شعر بیرجندی

$$$****شعر بیرجندی****$$$

اِی هـمـه حـرف حِسـَابی دَارُم

لــغــتِ خـابِ کِـتـَابــی دارُم

دگـه تــقلید فـرنگی بُـر چـِه

اِیُـقدر خود خوُ دو رنـگی بُر چه

سـمبولیک و لک و لکیـس

چِنِه اِی وِری گودُ و وِری نِـیس

چِنِه هُـواریــو شــده احـوالپـرسـی

اِی ببخشِی شده اِمـرُو مرسـی

هر که بی مایه یِ و بی دم و دود

گود مورنینگ مِگه جایِ درود

بی خودی خور هـمه جــا جامکنه

مشت خور پیش همه وا مکنه

غافل از ای که خره فـیل نِـمـشو

هر کس لنگه چرچـیل نـمِشو

ای اُا رو هـمـه ننــگ به خــدا

فـارسـی خـیل قشنگِ به خـدا

مُـو خُـو ننگ دَارُم از او عـلم و ادب

که فِراموش مِشو اصل و نسـب

مـُو هـمو کـهنه پرسـتی رِمَـایـُـم

مُو همـو عَـالـَم هـستی رمَـایُم

بُر مو شیری تر از ای قند نِیِه

بِـاتَـر از لَـاجِـه بـیـرجـنـد نِیـه